gurhal

मैत्रीचे मी कोनेकोपरे धुंडाळून पाहिले
घट्ट नाती पुन्हा पुन्हा चाचपतच राहिले

मनात मने गुंफताना भरून आला जीव
वाटले आता दुराव्याची ओलांडली मी शीव

प्रत्येक भेटीत पण पुन्हा नवा परिचय
पुन्हा पुन्हा संदिग्धता आणि नवे भय

गहनगूढ अंधारवाटा पाताळविहिरी खोल
क्वचित कुठे तळाशी चुळकाभर ओल

स्पर्शातून जाणवणारे काही स्पर्शातीत
सूर तेच तरी सुद्धा उमगत नाही गीत

रेशीमगाठी काचणा-या, चरत जाणारे व्रण
निकराच्या अंतीम क्षणी निमूट होणारे मन

तसे तर शब्द जिवाभावाचे सखेसोबती
श्वासोच्छ्वासाइतके मला निकटचे क्षणोक्षणी
शब्दांच्या आधारानेच सोसत आले आजवर
प्रत्येक आनंद, आघात, आयुष्यातली अधिक उणी

अजूनही जेव्हा मन भरुन येते अनिवार
करावे वाटते स्वत:ला शब्दांपाशी मोकळे
वाटते, त्यांनाच जावे सर्वस्वाने शरण
तेच जाणून घेतील आतले उत्कट उमाळे

तरीही शब्द हाताळताना असते सदैव साशंक
त्यांच्या सुक्ष्म नसा, भोवती धगधगणारा जाळ,
काळीज चिरीत जाणा-या त्यांच्या धारदार कडा
ज्या अवचित करतात विद्ध, रक्तबंबाळ

मी तर कधीचीच शब्दांची. ते कधी होतील माझे?
त्यांच्याशिवाय कुठे उतरू हृदयावरचे अदृश्य ओझे?

काटा रुते कुणाला,आक्रंदतात कोणी
मज फूल ही रुतावे हा दैवयोग आहे

सांगू कशी कुणाला कळ आतल्या जीवाची
चिर-दाह वेदनेचा मज शाप हाच आहे

काही करू पहातो रुजतो अनर्थ तेथे
माझे अबोलणेही विपरीत होत आहे

हा स्नेह वंचना की काहीच आकळेना?
आयुष्य ओघळोनी मी रिक्त-हस्त आहे